Op 24 april gaan we naar Lentevreugd. We zijn daar al eerder in 2012 geweest en toen deed het gebied zijn naam geen eer aan.
Het was toen namelijk zomer en slecht weer, dus geen vreugd.
Nu is het lente en het zonnetje schijnt, dus lente vreugd.
We gaan hier naar toe omdat er meerdere sprinkhaanzangers zitten en dat is een nieuwe soort voor ons.
Als we de auto uitstappen hoort Jolanda al gelijk het kenmerkende 'wekkergeluid' van een sprinkhaanzanger.
Bij de beschrijving in de vogelgids staat dat het geluid zo hoog is dat met name oudere mensen het vaak niet meer horen.
Het gehoor van Oscar is al jaren juist in de hoge gebieden erg slecht, dus hij hoort hem niet.
Nadat we alle spullen gepakt hebben gaan we op zoek naar deze sprinkhaanzanger, maar de vogel laat zich niet zien.
En inmiddels ook niet meer horen.
Nadat we van zeer dichtbij een torenvalk hebben kunnen bewonderen hoort Jolanda weer een sprinkaanzanger.
Deze zingt een toontje lager, want Oscar hoort nu ook flarden van het gezang.
Helaas blijft ook deze onzichtbaar en hij valt na een tijdje ook stil, dus wandelen we verder.
Een eindje verderop zien we een paar tapuiten en al tijgerend kan Oscar redelijk dichtbij komen en ze mooi op de foto zetten.
De vogels zijn eerder nieuwsgierig dan angstig.
Bijna aan het eind van de wandeling komen we weer bij de plek van de 2e sprinkhaanzanger en weer hoort Jolanda hem.
Nu hebben we iets meer geluk, want we krijgen de vogel heel even in beeld, maar niet lang genoeg om een foto te maken.
Geen nieuwe soort dus.
We sluiten de wandeling af met een volgens ons voor het gebied toepasselijk plaatje.
Bloeiende narcissen, dat geeft toch het gevoel van lente vreugd.
Klik op een foto voor een groter beeld.
(klik hier voor een andere wandeling) (Google Map van deze reis)
