2025-02-19 (253 foto's) Vroeg op, ontbijt halen bij een 7-eleven winkel en snel de berg op.
We moeten op tijd bij de voederplek van de mrs. hume's pheasant zijn. Dat is gewoon langs de weg de berg op, waar dagelijks voer gestrooid wordt op een plek waar geconstateerd is dat de fazanten daar langs komen.
Om 7:00 uur staan we op de plek en zien dat er al 3 auto's staan. Een van die fotografen ligt onder zijn auto verscholen met een lens die minstens 2 keer zo groot is als die van ons.
We stappen uit en blijven achter de auto's staan totdat de fazanten het bos uit komen.
Don voorspelt dat er eerst 4 vrouwtjes komen en als zij rustig durven te eten, zal ook het mannetje het bos uit komen.
Na een kwartiertje wachten komt er ineens een vrouwtjesfazant de weg op lopen. Ze loopt voorzichtig naar het gestrooide voer, en als ze vastgesteld heeft dat alles veilig is, gaat ze foerageren.
En dan komt ook het mannetje het bos uit. Hij had zeker honger.
Even later volgt er nog een vrouwtje, maar daar blijft het bij. Gedurende een half uur kunnen we genieten van de 3 fazanten.
Als ze alle 3 gefocust zijn op het voer, lopen we stilletjes naar de eerste auto zodat we wat dichter bij zijn. We maken natuurlijk veel te veel foto's, maar het is ook wel een geweldige waarneming.
Bij wat stenen aan de rechterkant van de weg zijn meelwormen gestrooid, en ook daar komen wat vogels op af.
Als de fazanten weer het bos in verdwijnen stappen we tevreden in de busjes.
We rijden naar het einde van de weg, waar op een hoogte van 1625 m een grenspost met Myanmar is.
Het is geen grenspost zoals wij gewend zijn. Het is niet zo dat de weg hier doorloopt en je van het ene naar het andere land kan rijden.
Het is echt het einde van de weg, en het doel van de grenspost is meer een uitkijkpost om Thailand te bewaken tegen illegale activiteiten vanuit Myanmar.
Momenteel is het rustig tussen Myanmar en Thailand, maar soms komen er milities de grens over dus blijft iedereen wel alert.
Als we naar het noorden over het dal kijken zien we Myanmar. Dit is dus een prima locatie voor een controlepost.
We mogen natuurlijk geen foto's van de controlepost maken, maar de soldaten vinden het prima als we vlakbij op zoek gaan naar vogels en deze fotograferen.
Een vrouwelijke Thaise gids komt hier blijkbaar dagelijks en strooit op een paar vaste plekjes meelwormen uit.
De vogels zijn dat duidelijk gewend, want ze zitten al op haar te wachten.
Wij profiteren daar van en we krijgen bv de scarlet-faced liocichla prachtig op de foto.
De vrolijke en enthousiaste gids is hier met 3 gasten, die ze uitgebreid een streaked spiderhunter aanwijst. Als het kleine groepje klaar is, weet Jolanda deze spiderhunter ook op de foto te zetten voordat hij verdwijnt. Leuk.
Don ziet hoog in een boom een grey-headed parrotbill zitten. Hij zit erg verscholen en het lukt ons niet hem te fotograferen. Althans dat dachten we. Thuis blijkt dat Oscar hem toch op de foto heeft staan.
We hebben nu dus 2 soorten parrotbill's, die alle twee ondanks dat ze best groot zijn heel lastig te fotograferen bleken te zijn.
Al vogelend wandelen we langs de weg terug naar beneden, met af en toe een stukje rijden. Bij wat grote naaldbomen zien we een black-throated bushtit, een schattig fraai gekleurd meesje.
Helaas krijgen we hem niet mooi op de foto maar we doen het er maar wel mee.
Een mountain imperial pigeon die op een tak direct boven de weg zit is vriendelijker: hij blijft gewoon zitten terwijl we met z'n allen onder hem door lopen.
Langs de weg staat een waarschuwingsbord dat er landmijnen zijn. Don verteld dat hier de meeste mijnen opgeruimd zijn, maar dat dit bord er voor de zekerheid nog wel staat.
Hij verteld ook dat diep in het zuiden van Thailand wel nog veel mijnen liggen. Die waren van de rode khmer. Dat zijn er nog heel veel omdat er geen geld is om ze op te ruimen.
Even verderop is met takken een soort tipi gemaakt. Het ziet er uit als weer een voederplekje, en we zien dan ook diverse vogels rondscharrelen op zoek naar meelwormen.
Een siberian rubythroat komt ook kijken, en wij kunnen hem prachtig op de foto zetten.
Een paar jaar geleden was er een verdwaalde roodkeelnachtegaal (siberian rubythroat) bij mensen in een achtertuintje. Daar ging toen half vogelend Nederland (en wij ook) naar toe om een glimp van hem op te vangen.
Maar hier laat hij zich veel mooier zien en zit hij in het juiste habitat.
Als we doorlopen staat er een bord dat er niet gevoerd mag worden. Oeps. En dat terwijl dat zo succesvol is: voor ons want we zien de vogels erg goed, en voor de vogels, want ze eten hun buikje rond.
Tja, maar die meelwormen waren niet van ons hoor.
Iets verder lopen we het bos in want Don heeft een white-spectacled warbler gehoord. Hij lokt hem dichterbij, maar in het dichte bos lukt het ons niet om het vlugge vogeltje op de foto te zetten. Jammer.
Al vogelend lopen we heen en weer langs een stuk van de weg.
Inmiddels is het 12:00 uur en als we terug zijn bij de busjes gaan we picknick lunchen
Iedereen krijgt een tasje met eten en een drankje. Ook zijn er diverse soorten fruit.
Na de lunch is er pauze en iedereen loopt een andere kant op.
We zijn vlak bij de plek van het gemiste warblertje en wij gaan nogmaals proberen om hem op de foto te zetten.
De vogel laat zich wel zien, maar is zo snel weer weg dat het ook nu niet lukt hem te fotograferen.
Als we het bos uit komen laat Henri een foto van een white-browed scimitar-babbler zien. Hij verwijst ons naar een open plek in het bos aan de andere kant van de weg, en daar lopen we naar toe.
De chauffeurs hebben wat meelwormen gekregen van de vrouwelijke gids en zij hebben die hier uitgestrooid. De white-browed scimitar-babbler zit er gelukkig nog steeds, en laat zich prachtig bekijken.
We zijn dus snel getroost.
Na de lunch rijden we nog een keer naar de grenspost op de top van de berg. We krijgen dan te horen dat de baas het niet (meer) goed vind dat we langs de versperring lopen en daarom gaan we de berg weer af naar een rij bomen waar een uiltje in moet zitten.
Don speelt de roep van het uiltje, en deze geeft antwoord. Dat helpt. Al snel is de collared owlet gevonden, en zoekt iedereen een plekje om hem tussen de takken door te kunnen zien.
We vogelen nog wat langs de weg en omdat we de baas van de grenspost langs hebben zien rijden gaan we toch opnieuw bij de grenspost kijken.
Het is 15:30 als Don het sein geeft om te vertrekken. Een paar mensen hadden gevraagd om vandaag wat eerder te stoppen, maar het is toch al weer 17:15 uur als we bij het hotel aankomen.
We hebben dus wel een klein uurtje voor onszelf om alvast de koffer zo veel mogelijk in te pakken. Morgen wordt weer een reisdag.
Vandaag hebben we 47 vogelsoorten op de foto gezet. Hiervan zijn er 25 nieuw voor onze levenslijst.
Klik op een foto voor een groter beeld.
(Google Map van deze dag)
(bij de foto's staan alle dieren met hun engelse namen omdat de middelen die we gebruiken om ze op te zoeken engelstalig zijn)
