6-8-2014: Vogelen in Semuliki national park over Kirumia trail (77 foto's) Vandaag gaat de wekker af om 5:30.
Als we een uurtje later aan het ontbijt zitten, verteld Paul dat hij tot 4:30 met de auto bezig is geweest. Hij moest wachten op een onderdeel dat uit een andere stad moest komen.
Het is voor hem wel een heel kort nachtje geworden daardoor. Hij hoopt vandaag in de auto nog wat te kunnen slapen.
Vandaag gaan we naar Semuliki national park. Daarvoor moeten we eerst 1,5 uur met de auto door de bergen naar het Semuliki dal. Het is zwaar mistig, en met de scherpe haarspeldbochten is dat best spannend rijden.
Als we in het dal aankomen is de mist gelukkig opgetrokken. Alfred ziet dan ook gelijk interessante vogels, dus er wordt een paar keer gestopt. Eerst voor wat kraaiachtigen die op koeien zitten, later bij wat veldjes met landbouwgewassen.
Daar vliegen leuke soorten rond, die van de granen aan het snoepen zijn.
Bij het park moeten we natuurlijk eerst het standaard NP-ritueel afhandelen: registreren en een gewapende begeleider ophalen. Een stuk verderop parkeren we de auto.
Wij lopen het bos in, we gaan over het Kirumia trail lopen, en Paul gaat proberen wat te slapen. (later horen we dat dat mislukt, omdat de lokale bewoners hem aan de praat houden)
Het bos is onderdeel van een groot regenwoud dat in Oeganda en Congo ligt. Er leven meer dan 400 vogelsoorten.
Het is een dicht, hoog en moerassig bos. De kans dat we die 400 vogelsoorten gaan zien is daarom klein, maar we mogen wel wat leuke soorten verwachten.
Het eerste stuk pad is zo drassig, dat we er nauwelijks overheen kunnen lopen. Er zijn takken en boomstammen neergelegd, maar die zijn al helemaal in de modder verdwenen en zijn nu erg glad. Het maakt het dus erger, in plaats van beter.
Het vinden van de vogels is moeilijk en het maken van fatsoenlijke foto's is heel moeilijk. Ze zitten vaak hoog, dus ver weg. Ze kunnen zich hier verstoppen achter blaadjes die groter zijn dan zij zelf.
Langs veel bomen is een wirwar van wurgvijgen en lianen. ook een prima verstop-plek.
Een tijdje lopen we gelijk op met een ander stel touristen-met-gids, zodat er door 2 gidsen gezocht wordt, en aanwijzingen wordt gegeven op welke tak of achter welk blaadje de vogel zit.
Ook de park-gids-bewaker helpt mee, en wijst waar een vogel naar toe is gevlogen.
Op een gegeven moment zien we een kolonie rode mieren die het pad oversteken. De parkgids waarschuwt ons om er snel voorbij te lopen, maar wij willen juist een filmpje maken.
Het is gaaf om te zien hoe de grote bewakermieren aan de buitenkant de langsrazende kolonie beschermen.
Na 5 km komen we bij een picknick plek, en haalt Alfred de zelf-ingeslagen picknicklunch te voorschijn. Hij heeft zelfs borden en bestek meegebracht.
Het is een prima lunch, maar veel te veel. Alles wat over is wordt door de park-gids opgegeten. Die blijkt zelf niks bij zich te hebben.
We speuren nog even het moeras, dat naast de open picknickplaats ligt, af en gaan dan in een redelijk tempo terug naar de auto.
Dat tempo heeft te maken met onweer en bliksem die we horen, maar het blijft gelukkig bij een paar spetjes.
Bij de rand van het bos ziet Alfred ineens een vogel die mieren aan het zoeken is. Het lukt Jolanda om hem te fotograferen, vlak voordat hij weer verdwenen is.
Op de terugweg naar Fort Portal gaat het regenen zodra we het dal uit rijden. Hierdoor kunnen we niet gaan vogelen in de "woodlands" waar we langs komen. Dat moeten we morgen dan maar doen, zegt Alfred.
Alfred wil ons niet weer blootstellen aan de keukenkunsten van onze lodge, dus gaan we in Fort Portal pizza eten in de stad. Pizza, zoals wij ze ook hebben.
Oscar besteld natuurlijk een bananen-pizza, waar ze nog nooit van gehoord blijken te hebben. En dat is dan weer verrassend omdat ze hier veel bananen kweken, in diverse soorten.
De kok maakt er wat moois van, en ze hebben wat nieuws voor de kaart.
Als we uiteindelijk bij de lodge aankomen, is het al laat, dus gaan we snel slapen.
Vandaag hebben we (slechts) 24 vogelsoorten gefotografeerd, waarvan 13 nieuwe Oegandese soorten.
