Vakantie juli 2005 op Lanzarote

Vakantie juli 2005 op Lanzarote (deel 1)

Als je hieronder op een van de kleine foto's klikt, krijg je het grote exemplaar te zien.
(Met BACK/TERUG/VORIGE van je browser ga je vanaf die foto terug naar deze pagina)

Op Schiphol maken we dit jaar voor het eerst gebruik van de self-service check-in. Bij deze terminal kunnen we zelf de stoelen in het vliegtuig kiezen en krijgen we onze boarding-passen. Daarna moeten we alleen nog maar de bagage afgeven bij een speciale balie. Het gaat echt een stuk sneller!

Na 4 uur vliegen zien we bij de daling naar het vliegveld Arrecife (de hoofdstad van Lanzarote) onze eerste vulkaan.

Na een korte busrit komen we aan bij het aparthotel Playa Blanca in Playa Blanca
Dit is ons appartement. Het grote reclamebord is 's avonds verlicht. Dat maakt het vinden van het huisje wel makkelijk.

Dit is de berg waar we vanuit het appartement tegenaan kijken.

De woonkamer is ruim. De meiden zijn al aan het lezen en puzzelen.

Bij het hoofdgebouw is een groot zwembad. Eromheen staan ruim voldoende ligbedden.

Vanavond is er paella. De koks maken het in het restaurant klaar, op deze speciale ronde brander.

Na het eten drinken we pina-colada en coco-loco op het buitenterras.

Vanaf ons hotel naar de haven van Playa Blanca en de oude stad met zijn winkeltjes moeten we een half uurtje over een prachtige boulevard wandelen.
Langs de boulevard zijn een soort mini-strandjes met 1 parasol gemaakt.
Op de achtergrond het strand en de hotels van Playa Blanca

De haveningang met de vuurtoren. Op de voorgrond zie je de traditionele vissersbootjes. Ze vissen hier nog met een handlijn.

Tussen de huizen door kun je de zee zien.

Op woensdag van week 1 gaan we een excursie maken met een onderzeeboot naar de bodem van de zee.

We moeten eerst naar een video met veiligheidsinstructies kijken. Die lijken erg veel op de instructies van een vliegtuig: waar is het zwemvest en het zuurstofmasker, en hoe werkt het.

Daarna gaan we naar de onderzeeboot.
Tijdens de hele duik zal een klein bootje ons aan de oppervlakte begeleiden.

Bij elke ronde patrijspoort zijn 2 stoeltjes. Je hebt dus gegarandeerd een goed uitzicht.

We zien een soort zeebaars. We zitten hier zo'n 39 m diep.

Halverwege de duikperiode liggen we stil op de zeebodem. Vanaf het kleine bootje komt er nu een duiker naar ons toe, die de vissen voert.

Dit wrak wordt lokaal de Titanic genoemd.

Vanuit de bus terug naar ons appartement maak ik een foto van een typische Lanzarote boerderij. Een laag wit huis met fel-groene kozijnen omringd door zwarte lava-velden.

De volgende dag blijven we lekker bij het zwembad.
Oscar ...

... Rianne en Petra vermaken zich op hun eigen manier op de luchtbedden.

Ook de musjes komen naar het zwembad voor een bad. Ze gebruiken het ook als drinkwater.

's Avonds is het zwembad mooi verlicht.

Als we de volgende dag weer naar de boulevard lopen, komt er net een zeilboot langs. Dit is nou echt een vakantiefoto van een tropisch paradijs.

Traditionele vissers aan het werk.

Hier lopen we vanuit de haven van Playa Blanca het dorp binnen. Het is gelijk de belangrijkste straat met touristenwinkeltjes.

Ik zoek een stuk ruwe olivijn-steen uit. Die groene half-edelsteen is hier door de vulkanen in grote getalen naar het oppervlak gebracht. Meestal zijn het echter maar kleine steentjes.

Een typisch Lanzarotisch gebouw. Wit met groene kozijnen.
Op Lanzarote mag niet hoger gebouwd worden als 4 etages. Tevens mogen de kozijnen alleen in de traditionele kleuren groen, blauw of bruin worden beschilderd. Vroeger kregen de kozijnen dezelfde kleuren als de vissersbootjes. Men hoefde dan maar 1 pot verf voor al het schilderwerk aan te schaffen.

We nemen een heerlijke, verkoelende milkshake.

Langs de boulevard staat ook dit "huisje" met 2 papegaaien erin.

Hier zie je het buitenterras met het podium. Elke avond organiseert het entertainment team iets leuks.

Vanavond is er een show met jongleurs.

Dit is het strand dicht bij ons hotel. Nu lijkt het heel wat, maar bij vloed staat de voorste rij stoelen in het water.

We staan hier op een uitkijkpunt, dat ooit als fort dienst heeft gedaan. Op de achtergrond zie je dat dit strand door 2 strekdammen beschermd wordt tegen de zee.

De dieren zoeken de schaduw op om een beetje koel te blijven.

Ik ga eens tussen de rotsen kijken of daar nog krabbetjes of zo zitten.

In dit poeltje zitten een heleboel zeeslakjes.

Rianne en Petra spelen een computerspelletje in het huisje.

's Avonds verdwijnt de zon achter 'onze' berg. Niet met spectaculaire kleuren, maar wel met mooie stralen.

Kunst in de vorm van een windmolen. Dat gaan we op dit eiland nog wel vaker zien.

Vanavond gaan we voor de verandering in een restaurant aan de boulevard eten. Daardoor zien we de zonsondergang vanaf de zee-kant.

Het restaurant kijkt uit op het strand en Fuertoventura in de verte.

Op dinsdag van week 2 gaan we een rondrit over het hele eiland maken. We rijden langs de zoutwinningsbekkens.

Dit is de vuurduivel, door C�sar Manrique ontworpen embleem voor het nationale park Timanfaia, oftwel vuurbergen.

Door het park loopt 1 weg speciaal voor de bussen met touristen. Er zijn geen witte lijnen op aangebracht, zodat de weg niet storend werkt op het uitzicht.

Hier zijn overal kraters te zien. Dit gebied is ontstaan tussen 1730 en 1736, tijdens de langste reeks uitbarstingen die bekend is.
In die 6 jaar zijn vele vulkanen op een lengte-breuk in de aardkorst ontstaan en hebben continue lava uitgebraakt.

Op deze foto zie je hoe verschillend van kleur de lava kan zijn. Ik sta op rode lava, terwijl de lava op de achtergrond zwart is.

In het park is een speciaal restaurant, waar 3 proeven gedaan worden om te demonstreren hoe heet de bodem nog is.
Hier worden kleine lava-steentjes uit een kuil geschept ...

... en in je hand gelegd. En die zijn heet!. blazen dus.

Bij de tweede proef wordt een droog bosje met een lange stok in een gat in de grond gestopt.
Enkele seconden later ontbrandt dat bosje spontaan door de hitte.

De laatste proef wordt gehouden bij deze buizen, die zo'n 40 m de grond in gaan.
in zo'n buis wordt een emmer water gegoten ...

... die er 2 seconden later als stoom weer uitkomt.
Het is op die diepte dan ook maar liefst 400 ^oC

Naast het restaurant staat een gebouwtje in de vorm van een traditioneel bak-huis. Er is een gril aangelegd boven een "put".

Archeologen hebben in deze streek onder de lava een olijvenboom en botten van dinosauriers ontdekt.
Die worden in het restaurant tentoongesteld.

Vervolgens gaan we met de bus een "krater-tour" maken, langs de mooiste plekjes van het park.
De grilligheid van de lava doet soms artistiek aan.

De weg gaat hier diep tussen de lavastromen door.

Dit is een schoorsteen, een zij-uitgang voor de lava, waar geen berg omheen gevormd is.

Verderop zien we weer hele gladde lava-duinen. Dit zijn de kleine, poreuze steentjes van de pyroclast uitstoot van de vulkanen.

De keien die hier liggen zijn de "bommen" die de vulkaan naar buiten geslingerd heeft. Deze zijn massief en dus zwaar.

Deze dromedarissen lopen een rondje met de toeristen. En dat gaan wij ook doen.
De dromedarissen hebben een zadel met 2 stoeltjes.
Het gewicht links en rechts moet ongeveer hetzelfde zijn.

Petra en Rianne gaan samen op een dromedaris.

En dan lopen we een kwartier langs een uitgesleten pad.
In het begin is het wel gek hoe je heen-en-weer beweegt.
Het begrip 'schip van de woestijn' wordt door dit schommelen wel duidelijk.

Als de dromedaris weer gaat liggen, gaat hij eerst door z'n voorpoten, waardoor je heel schuin in het stoeltje komt te zitten.
Je moet je dan wel goed vasthouden.

Omdat alle bussen 's ochtends bij de dromedarissen langskomen, gaan de meeste dieren vroeg in de middag in een lange rij weer naar hun stal.

We rijden verder naar de kust, naar "El Golfo". Dat is een krater precies aan de kustlijn. De zee heeft de kraterwand voor een deel weggeslagen. Aan de zee-kant staat alleen deze rots er nog. Het zwarte strand loopt eigenlijk midden door de krater.

De kraterwand aan de landzijde is hoog, en grillig.

En dit is het zoute, groene meer in de krater, waardoor deze krater beroemd is geworden. Het zeewater sijpelt door de poreuze lava heen en komt in dit meertje. Door verdamping is het veel zouter dan de zee, en bijzondere, zoutminnende algen maken het water groen.

We gaan in het plaatsje Yaiza lunchen in dit restaurant. Yaiza wordt het mooiste plaatsje van het eiland genoemd.

We krijgen pompoensoep en kip.

Na de lunch gaan we naar het wijngebied "Le Geria". De wijnstokken staan allemaal in een kuil. De wijnboer maakt deze kuil in de onvruchtbare bovenlaag die bestaat uit poreuze pyroclast steentjes. Daaronder licht de "oude" vruchtbare lava, en daarin staan de wortels.

De pyroclast steentjes functioneren als een irrigatie-systeem: 's nachts zuigen ze het vocht in de wind op, en overdag geven ze dat af aan de wijnstok. Rond elke wijnstok wordt een muurtje gebouwd als bescherming tegen de harde wind die hier vaak waait.

Binnen gaan we de wijn proeven. Ik vindt hem heerlijk.
Petra en Rianne absoluut niet!

Omdat de pagina veel thumbnails naar foto's bevat hebben we hem gesplitst, zodat de laadtijd niet al te extreem zou worden.
Klik hier voor deel 2

Wil je nog meer vakantieverslagen zien? Ga dan hier naar onze andere pagina's

Als je hieronder op een van de kleine foto's klikt, krijg je het grote exemplaar te zien. (Met BACK/TERUG/VORIGE van je browser ga je vanaf die foto terug naar deze pagina)
Op Schiphol maken we dit jaar voor het eerst gebruik van de self-service check-in. Bij deze terminal kunnen we zelf de stoelen in het vliegtuig kiezen en krijgen we onze boarding-passen. Daarna moeten we alleen nog maar de bagage afgeven bij een speciale balie. Het gaat echt een stuk sneller!
Na 4 uur vliegen zien we bij de daling naar het vliegveld Arrecife (de hoofdstad van Lanzarote) onze eerste vulkaan.
Na een korte busrit komen we aan bij het aparthotel Playa Blanca in Playa Blanca Dit is ons appartement. Het grote reclamebord is 's avonds verlicht. Dat maakt het vinden van het huisje wel makkelijk.
Dit is de berg waar we vanuit het appartement tegenaan kijken.
De woonkamer is ruim. De meiden zijn al aan het lezen en puzzelen.
Bij het hoofdgebouw is een groot zwembad. Eromheen staan ruim voldoende ligbedden.
Vanavond is er paella. De koks maken het in het restaurant klaar, op deze speciale ronde brander.
Na het eten drinken we pina-colada en coco-loco op het buitenterras.
Vanaf ons hotel naar de haven van Playa Blanca en de oude stad met zijn winkeltjes moeten we een half uurtje over een prachtige boulevard wandelen. Langs de boulevard zijn een soort mini-strandjes met 1 parasol gemaakt. Op de achtergrond het strand en de hotels van Playa Blanca
De haveningang met de vuurtoren. Op de voorgrond zie je de traditionele vissersbootjes. Ze vissen hier nog met een handlijn.
Tussen de huizen door kun je de zee zien.
Op woensdag van week 1 gaan we een excursie maken met een onderzeeboot naar de bodem van de zee.
We moeten eerst naar een video met veiligheidsinstructies kijken. Die lijken erg veel op de instructies van een vliegtuig: waar is het zwemvest en het zuurstofmasker, en hoe werkt het.
Daarna gaan we naar de onderzeeboot. Tijdens de hele duik zal een klein bootje ons aan de oppervlakte begeleiden.
Bij elke ronde patrijspoort zijn 2 stoeltjes. Je hebt dus gegarandeerd een goed uitzicht.
We zien een soort zeebaars. We zitten hier zo'n 39 m diep.
Halverwege de duikperiode liggen we stil op de zeebodem. Vanaf het kleine bootje komt er nu een duiker naar ons toe, die de vissen voert.
Dit wrak wordt lokaal de Titanic genoemd.
Vanuit de bus terug naar ons appartement maak ik een foto van een typische Lanzarote boerderij. Een laag wit huis met fel-groene kozijnen omringd door zwarte lava-velden.
De volgende dag blijven we lekker bij het zwembad. Oscar ...
... Rianne en Petra vermaken zich op hun eigen manier op de luchtbedden.
Ook de musjes komen naar het zwembad voor een bad. Ze gebruiken het ook als drinkwater.
's Avonds is het zwembad mooi verlicht.
Als we de volgende dag weer naar de boulevard lopen, komt er net een zeilboot langs. Dit is nou echt een vakantiefoto van een tropisch paradijs.
Traditionele vissers aan het werk.
Hier lopen we vanuit de haven van Playa Blanca het dorp binnen. Het is gelijk de belangrijkste straat met touristenwinkeltjes.
Ik zoek een stuk ruwe olivijn-steen uit. Die groene half-edelsteen is hier door de vulkanen in grote getalen naar het oppervlak gebracht. Meestal zijn het echter maar kleine steentjes.
Een typisch Lanzarotisch gebouw. Wit met groene kozijnen. Op Lanzarote mag niet hoger gebouwd worden als 4 etages. Tevens mogen de kozijnen alleen in de traditionele kleuren groen, blauw of bruin worden beschilderd. Vroeger kregen de kozijnen dezelfde kleuren als de vissersbootjes. Men hoefde dan maar 1 pot verf voor al het schilderwerk aan te schaffen.
We nemen een heerlijke, verkoelende milkshake.
Langs de boulevard staat ook dit "huisje" met 2 papegaaien erin.
Hier zie je het buitenterras met het podium. Elke avond organiseert het entertainment team iets leuks.
Vanavond is er een show met jongleurs.
Dit is het strand dicht bij ons hotel. Nu lijkt het heel wat, maar bij vloed staat de voorste rij stoelen in het water.
We staan hier op een uitkijkpunt, dat ooit als fort dienst heeft gedaan. Op de achtergrond zie je dat dit strand door 2 strekdammen beschermd wordt tegen de zee.
De dieren zoeken de schaduw op om een beetje koel te blijven.
Ik ga eens tussen de rotsen kijken of daar nog krabbetjes of zo zitten.
In dit poeltje zitten een heleboel zeeslakjes.
Rianne en Petra spelen een computerspelletje in het huisje.
's Avonds verdwijnt de zon achter 'onze' berg. Niet met spectaculaire kleuren, maar wel met mooie stralen.
Kunst in de vorm van een windmolen. Dat gaan we op dit eiland nog wel vaker zien.
Vanavond gaan we voor de verandering in een restaurant aan de boulevard eten. Daardoor zien we de zonsondergang vanaf de zee-kant.
Het restaurant kijkt uit op het strand en Fuertoventura in de verte.
Op dinsdag van week 2 gaan we een rondrit over het hele eiland maken. We rijden langs de zoutwinningsbekkens.
Dit is de vuurduivel, door C�sar Manrique ontworpen embleem voor het nationale park Timanfaia, oftwel vuurbergen.
Door het park loopt 1 weg speciaal voor de bussen met touristen. Er zijn geen witte lijnen op aangebracht, zodat de weg niet storend werkt op het uitzicht.
Hier zijn overal kraters te zien. Dit gebied is ontstaan tussen 1730 en 1736, tijdens de langste reeks uitbarstingen die bekend is. In die 6 jaar zijn vele vulkanen op een lengte-breuk in de aardkorst ontstaan en hebben continue lava uitgebraakt.
Op deze foto zie je hoe verschillend van kleur de lava kan zijn. Ik sta op rode lava, terwijl de lava op de achtergrond zwart is.
In het park is een speciaal restaurant, waar 3 proeven gedaan worden om te demonstreren hoe heet de bodem nog is. Hier worden kleine lava-steentjes uit een kuil geschept ...
... en in je hand gelegd. En die zijn heet!. blazen dus.
Bij de tweede proef wordt een droog bosje met een lange stok in een gat in de grond gestopt. Enkele seconden later ontbrandt dat bosje spontaan door de hitte.
De laatste proef wordt gehouden bij deze buizen, die zo'n 40 m de grond in gaan. in zo'n buis wordt een emmer water gegoten ...
... die er 2 seconden later als stoom weer uitkomt. Het is op die diepte dan ook maar liefst 400 ^oC
Naast het restaurant staat een gebouwtje in de vorm van een traditioneel bak-huis. Er is een gril aangelegd boven een "put".
Archeologen hebben in deze streek onder de lava een olijvenboom en botten van dinosauriers ontdekt. Die worden in het restaurant tentoongesteld.
Vervolgens gaan we met de bus een "krater-tour" maken, langs de mooiste plekjes van het park. De grilligheid van de lava doet soms artistiek aan.
De weg gaat hier diep tussen de lavastromen door.
Dit is een schoorsteen, een zij-uitgang voor de lava, waar geen berg omheen gevormd is.
Verderop zien we weer hele gladde lava-duinen. Dit zijn de kleine, poreuze steentjes van de pyroclast uitstoot van de vulkanen.
De keien die hier liggen zijn de "bommen" die de vulkaan naar buiten geslingerd heeft. Deze zijn massief en dus zwaar.
Deze dromedarissen lopen een rondje met de toeristen. En dat gaan wij ook doen. De dromedarissen hebben een zadel met 2 stoeltjes. Het gewicht links en rechts moet ongeveer hetzelfde zijn.
Petra en Rianne gaan samen op een dromedaris.
En dan lopen we een kwartier langs een uitgesleten pad. In het begin is het wel gek hoe je heen-en-weer beweegt. Het begrip 'schip van de woestijn' wordt door dit schommelen wel duidelijk.
Als de dromedaris weer gaat liggen, gaat hij eerst door z'n voorpoten, waardoor je heel schuin in het stoeltje komt te zitten. Je moet je dan wel goed vasthouden.
Omdat alle bussen 's ochtends bij de dromedarissen langskomen, gaan de meeste dieren vroeg in de middag in een lange rij weer naar hun stal.
We rijden verder naar de kust, naar "El Golfo". Dat is een krater precies aan de kustlijn. De zee heeft de kraterwand voor een deel weggeslagen. Aan de zee-kant staat alleen deze rots er nog. Het zwarte strand loopt eigenlijk midden door de krater.
De kraterwand aan de landzijde is hoog, en grillig.
En dit is het zoute, groene meer in de krater, waardoor deze krater beroemd is geworden. Het zeewater sijpelt door de poreuze lava heen en komt in dit meertje. Door verdamping is het veel zouter dan de zee, en bijzondere, zoutminnende algen maken het water groen.
We gaan in het plaatsje Yaiza lunchen in dit restaurant. Yaiza wordt het mooiste plaatsje van het eiland genoemd.
We krijgen pompoensoep en kip.
Na de lunch gaan we naar het wijngebied "Le Geria". De wijnstokken staan allemaal in een kuil. De wijnboer maakt deze kuil in de onvruchtbare bovenlaag die bestaat uit poreuze pyroclast steentjes. Daaronder licht de "oude" vruchtbare lava, en daarin staan de wortels.
De pyroclast steentjes functioneren als een irrigatie-systeem: 's nachts zuigen ze het vocht in de wind op, en overdag geven ze dat af aan de wijnstok. Rond elke wijnstok wordt een muurtje gebouwd als bescherming tegen de harde wind die hier vaak waait.
Binnen gaan we de wijn proeven. Ik vindt hem heerlijk. Petra en Rianne absoluut niet!