3-10-2017 Vogelen in het hoogst bewoonde gebied van Europa: Ushguli (144 foto's) Vandaag gaan we naar het hoogst bewoonde gebied van Europa. Namelijk Ushguli op een hoogte van 2100m.
Maar we beginnen met een vogelstop bij een bos vlak buiten Mestia. We zoeken de turkse boomklever, want onze nieuwe groepsleden hebben die nog niet gezien. We zien al snel boven in een boom een paar kruisbekken.
En terwijl we die staan te fotograferen, komt er een hele familie turkse boomklevers langs. Dat is nog eens leuk. We kunnen dus al weer snel verder rijden.
Na 2 uur rijden stoppen we bij een klein dorpje. We wandelen langs de huizen en koksji als we bewonderend bij een bouwsel stil staan dat gemaakt is van fraai bewerkte planken.
Er komt een man aanlopen die de eigenaar blijkt te zijn. Hij doet een deurtje open en dan blijkt het een varkenshok te zijn. Dat hadden we niet verwacht.
Hij is heel vriendelijk en nodigt ons gastvrij uit om mee te lopen naar een uitkijkpunt.
Onderweg komen we langs zijn hooischuur/werkplaats en die wil hij graag van binnen laten zien. Er staan allemaal heel ouderwetse landwerktuigen. Op de zolder bewerkt hij schaapshuiden en er ligt knoflook te drogen.
We lopen door naar de rand van zijn tuin. Hiervandaan heb je inderdaad een magnifiek uitzicht over de rivier in het dal beneden.
We wandelen terug langs hun wc-hokje-met-uitzicht en mogen de gebouwen die bij zijn huis horen verder bekijken. Er staat een kaas-slinger, waaruit blijkt waarom de kaas hier vierkant is, en er ligt een berenklem.
Iemand vraagt of hij daar echt beren mee heeft gevangen, en hij verteld dan dat hij er wel 5 gevangen heeft. Maar nu doet hij dat niet meer.
We lopen door een soort poort het erf op van de hoofdgebouwen. Die gebouwen zijn oud. Het is duidelijk dat ze al generaties lang van vader op zoon worden doorgegeven.
Zoals velen hier is hij het huis aan het renoveren: vergane kozijnen worden stuk voor stuk vervangen door kunststof kozijnen.
De beschermtape met de merknaam van het nieuwe kozijn laten ze zo lang mogelijk zitten, zodat iedereen goed kan zien dat ze aan het renoveren zijn.
Op het erf staat een soort wasstraat waar ze de afwas doen. Dat is wel heel wat anders dan de vaatwasser die de meesten van ons hebben.
Er wonen hier 3 generaties: de familie met hun kind en de (schoon)ouders.
We rijden weer verder tot een uur of een. Dan stoppen we bij een ongebruikt marktkraampje langs de weg, en eten een snack.
Snel verder, want we willen bij Ushguli ook nog voldoende tijd hebben om daar naar de roodvoorhoofdkanarie te zoeken.
Om 14:30 zijn we eindelijk in Chvibiani, een van de dorpen in Ushguli. Maar toch eerst maar even echt lunchen op een terrasje.
In een boompje naast het terras zit echter een kaukasische bergtjiftjaf om onze aandacht te roepen, dus van eten komt daardoor niet veel.
Na de lunch gaan we een rondje door en om het dorp lopen. We hopen op de kanarie, maar er kan nu, tijdens de trek, van alles zitten. Iedereen moet goed opletten dus.
We genieten van mooie vergezichten, en dichtbij vogeltjes. Het is echt een bijzondere plek. Na het rondje om het dorp lopen we een stukje naar beneden langs de rivier naar het dorpje Chazhashi.
Alle gebouwen zijn oud, sommige zelfs bouwvallig. Bij een half-ingestort huis is er gewoon midden door het huis een muur gemaakt, zodat de goede helft nog bewoond kan worden.
De rook uit de schoorsteen laat zien dat dat zo is. Hoezo, veiligheidsnormen. Als contrast staan er ook her en der moderne zonneboilers en zonnepanelen. Die zijn hier waarschijnlijk heel effectief.
Het is tijd om terug naar Mestia te gaan, maar omdat we nog geen roodvoorhoofdkanarie hebben, stoppen we na 10 minuten bij het volgende dorpje: Matskhovari. Johannes heeft ze hier wel eens op het dorpsplein gezien.
Hier komen duidelijk geen toeristen, want de straat is vies en ligt vol koeienpoep. En er zijn nog maar heel erg weinig huizen bewoond.
Chvibiani waar we net waren, is eigenlijk een welgesteld dorp als je het vergelijkt met hier.
Er loopt wel een mooie, hele grote hond. Het is een Kaukasische owcharka, die gefokt is om samen met andere honden en zonder herder het vee te beschermen tegen wolven en beren.
Het is een soort kruising tussen een sint bernard en een herdershond.
Hun staart en oren worden gecoupeerd, zodat die niet kapot gescheurd kunnen worden als ze moeten vechten.
Allemaal heel leuk, maar de kanarie waar we voor komen zien we niet. Het wordt al weer donker, dus we moeten verder richting Mestia.
Een van de honden uit het dorp loopt met de auto mee. Hij loopt minstens een half uur achter ons aan, voordat hij het opgeeft. Raar beest.
Vandaag hebben we 13 vogelsoorten op de foto gezet. Hiervan zijn er 4 nieuw voor onze levenslijst.
Klik op een foto voor een groter beeld.
(Google Map van deze dag)
