Zodra de ontbijtzaal om 7:30 open gaat lopen wij al naar binnen. Tijdens het ontbijt wordt al omgeroepen dat we bij de Pio xi gletsjer, ook wel Bruggen-gletsjer genoemd, zijn aangekomen, dus we moeten een beetje dooreten en dan gauw naar buiten.
Het is de grootste gletsjer zo noordelijk op het zuidelijk halfrond, en hij is inderdaad imponerend. Ook deze gletsjer is een uitstroom van het zuidelijke Patagonische ijsveld. Hij is 60 km lang, en maakt een bocht van 90 graden vlak voordat hij bij zee aankomt.
Het is de enige gletsjer die ondanks de klimaatproblemen groeit, wat een raadsel is voor de wetenschap.
De observatieplatforms aan de zijkant van het schip zijn open gezet zodat we een mooi laag standpunt hebben om de gletsjer te bekijken.
De onderste helft is diepblauw oud gletsjerijs met een apart streeppatroon. Het bovenste deel is wat witter met heel veel spleten er in.
Terwijl we voor de gletsjer liggen kalven er diverse stukken ijs vanaf. We horen een felle toon van het scheurende ijs en dan de klap op het water gevolgd door de splash van het opspattende water. Een mooi spektakel.
Als we weer wegvaren blijven de observatieplatforms uitgeklapt. We blijven hier staan in de hoop op dolfijnen die voor de boeg gaan spelevaren. We zien wel een dusky dolphin, maar hij gaat niet voor de boeg zwemmen.
Zodra we de smalle Eyre Fjord uitvaren worden de observatieplatforms ingeklapt, en gaan we sneller varen. Omdat het inmiddels regent gaan we bij uitzondering niet aan dek staan maar blijven we binnen met een kop koffie.
De lunch is vandaag al om 11:00 uur omdat we al om 12:30 met de zodiac bootjes naar het native dorpje Puerto Eden worden gebracht.
Puerto Eden is een van de laatste woonplaatsen van de oorspronkelijke bevolking, de Alacalufe.
In de regio waar we doorheen varen waren oorspronkelijk 3 volkeren: van zuid naar noord: De Yahgan, de Alacalufe en de Selknam. Even wat informatie over deze volkeren:
Yahgan, kanonomaden van de fjorden van Vuurland
De Yahgan leefden van schelpdieren die de vrouwen opdoken, en van vis en zeehond die gevangen werden door de man.
Ze leefden in familieverband in een kano. De vrouw verzorgde de kinderen, terwijl de man door de fjorden navigeerden.
In het midden van de kano werd altijd een vuurtje meegenomen, dat door de oudere kinderen werd onderhouden.
Ze droegen geen kleding, alleen een korte cape van zeehondenvel, en overleefden prima in dit koude klimaat dankzij het dieet van de calorierijke blubber van zeehonden.
Alleen bij een storm maakten ze een tijdelijk onderkomen op het land. Die zijn nu alleen herkenbaar aan de schelpenhopen die naast de hutjes ontstonden.
Pas na de komst van missionarissen gingen ze kleding dragen. Van die kleding werden ze alleen ziek, in plaats dat het bescherming bood.
Toen het gebied in de 18e eeuw werd gekoloniseerd door Europeanen brachten die ziekten met zich mee waar de Yahgan langzaam maar zeker allemaal aan bezweken.
In 2022 is de allerlaatste 100% Yaghan overleden.
Alacalufe, kanonomaden van de Patagonische fjorden
De Alacalufe leefden bijna hetzelfde als de Yahgan, maar gebruikten meer kleding, en gebruikten daar guanaco huiden voor.
Hun kano's waren beter afgewerkt en ze waren volgens de missionarissen betere werklui.
Selknam, nomadisch op het vaste land van Vuurland
De Selknam zijn nomaden van het land ten noorden van de fjorden, en leefden van de jacht op Guanaco's.
Ook leefden ze van gestrande walvissen. Ze hadden lange mantels van Guanaco huiden.
Zij kwamen pas in de 19e eeuw in aanraking met Europeanen, maar ook zij raakten door dat contact uitgestorven.
Puerto Eden is alleen bereikbaar vanaf zee, wat passend is voor afstammelingen van kanonomaden. De mensen in het dorp leven nog steeds van visserij en schelpdierenvangst, die wekelijks worden afgevoerd naar de opkopers.
Vroeger werden de mosselschelpen verkocht voor kalkmeststof, maar sinds de ontdekking van kunstmest is die markt ingestort. Nu liggen de schelpen als afval op de grond.
Er zijn geen wegen, alleen een houten promenade die langs alle huisjes en winkeltjes loopt. We lopen met een gids door het dorpje. Helaas regent het gedurende de hele wandeling, wat het toch wat minder leuk maakt.
En door die regen zijn er ook niet zo veel vogels te zien.
Door de inwoners worden wat zelfgemaakte spulletjes te koop aangeboden, die gemaakt zijn volgens traditionele technieken. In de oude tijden werden manden gevlochten voor bv. visvangst, nu mini-mandjes voor toeristen.
Traditiegetrouw kopen we wat, zodat we de bevolking rechtstreeks steunen.
Rond 15:00 uur worden we met de zodiacs weer naar het schip gebracht. Daar hangen we alle natte spullen uit om te drogen. Ook zijn de reservebatterijen nat geworden doordat onze rugtassen niet echt waterdicht blijken.
(een dag later merken we dat 1 van die batterijen het helaas niet overleefd heeft en kortsluiting heeft gemaakt)
We gaan naar dek 8 waar we in de observation lounge koffie gaan drinken, en wachten op droog weer.
Om 18:00 uur varen we langs het wrak van de Capitan Leonidas. Het schip liep in 1968 opzettelijk aan de grond in Messier Channel (een van de diepste fjorden ter wereld) tijdens een reis naar Valparaiso met suiker.
De loods die toen aan boord was om het schip veilig tussen de fjorden door te loodsen lag op dat moment te slapen.
De kapitein wilde het schip tot zinken brengen wegens verzekeringsfraude. Het schip liep echter alleen aan de grond. Het staat bekend als de eerste verzekeringsfraude ooit waarvoor de kapitein in de gevangenis eindigde.
Sindsdien zijn er daarom altijd 2 loodsen aan boord.
De dag eindigt zoals we die begonnen: met zicht op een gletsjer. Om 18:45 komen we aan bij de Tempano gletsjer, ook een uitstroom van het zuidelijke Patagonische ijsveld.
Als we dichterbij varen zwemmen er een paar peale's dolfijnen voor de boeg.
Ook dit is weer een mooie gletsjer van diepblauw ijs onderop, en witte ijspunten bovenop, die in het licht van de ondergaande zon wel op slagroompunten lijken.
Bij de gletsjer ligt nog een cruiseschip, dat een stuk groter is dan ons schip. Het is de Roald Amundsen van Hurtigruten expeditions. We zijn haar al een paar keer tegengekomen, en dat zal zo blijven tot het einde van de reis.
Zij maken dezelfde tocht als wij. Om 19:30 is het te donker geworden voor foto's, en het is inmiddels ook tijd voor het avondeten.
Vandaag hebben wij 10 vogelsoorten op de foto gezet. Hiervan is er 1 nieuw voor onze levenslijst.
