12-9-2018: laatste volledige dag in de Cerrado (136 foto's) 5:10 bons, bons, zijn jullie al wakker? Oei, onze wekker is niet afgegaan en Jos maakt ons wakker. Snel aankleden, ontbijten en weg. Gelukkig zetten we alles 's avonds al klaar dus we kunnen onze fotospullen snel pakken.
Slechts 5 minuten later dan gepland rijden we de poort uit.
Al bij zonsopkomst wordt de auto geparkeerd bij een valleitje waar we hopelijk een blue finch gaan zien.
Vanaf de parkeerplek wandelen we langs een smal paadje naar beneden, terwijl Alison het geluid van deze mooie vink afspeelt. Beneden hebben we een mooi uitzicht, maar de vink laat zich niet zien.
We lopen terug naar boven, en gaan met de auto het iets verderop nog eens proberen. Hier komen we een rufous-collared sparrow tegen, die we tot op 20 cm kunnen benaderen. Erg leuk. Voor ons is deze mus een herinnering aan de vakantie in Peru. Daar zat hij naast de deur van onze kamer.
Aan het eind van dit tweede wandelpad is een uitkijkpunt, met in het midden een stenen markeerpunt. We staan hier precies tussen de Atlantische en de Pacific oceaan in, precies in het midden van Zuid Amerika. En daar achter een fantastisch uitzicht.
Maar ja, nog steeds geen blue finch. En ook op de terugweg naar de auto zien of horen we hem niet. We zullen het dus nog een keer moeten gaan proberen.
Nu rijden we terug naar een weg in een bos. Er wonen slechts enkele mensen, en er is een commune gesticht. Met name door die commune is het bos door anderen grotendeels met rust gelaten.
We gaan bosvogels zoeken, en mannekes staan hoog op onze verlanglijst. Er komt een bel vogels langs, en er worden veel soorten afgeroepen. We betwijfelen of we wel alle soorten op de foto gezet hebben, maar dat blijkt nog aardig mee te vallen.
Iets verderop zitten in een boom diverse soorten wielewalen (oriole & cacique) die zich leuk laten zien. Omdat de wielewaal in Nederland zo moeilijk te zien is, is dit voor ons iets speciaals.
Plotseling zit er een groepje swallow-tailed kites boven ons. Ongeveer 6 vogels draaien vlak boven de bomen rondjes op zoek naar libellen.
Een geweldig gezicht om die grote roofvogels met lange staart zo te zien. De meeste roofvogels hebben maar een klein staartje, en dit is een leuke uitzondering.
Alison probeert met geluid diverse mannekes naar de weg te lokken, maar ze blijven alleen van ver terug roepen. 1 komt uiteindelijk heel even wel naar de weg, zo snel dat alleen Oscar er een foto van kan maken.
Dan hoort Alison een pavonine cuckoo. Hij verteld dat het een soort geest-vogel is, want hij ziet hem nooit, hij hoort hem altijd alleen maar. (net zoals de wielewaal bij ons). Hij heeft hem in zijn leven pas 1 keer gezien.
Stil staan we in het bos te turen, terwijl Alison het geluid afspeelt om hem te lokken. Ineens klinkt zijn geluid van de andere kant van de weg. Hij is gewoon over ons heen gevlogen zonder dat iemand het gemerkt heeft. Voorzichtig lopen we achter het geluid aan.
Hij zit heel dichtbij. En dan ziet Oscar hem ineens in de bosjes, laag bij de grond zitten, en maakt een foto. Wow, wat een geluk. Alison maakt met zijn telefoon een foto van Oscar zijn foto en zet dit op een whatsapp-groep omdat hij anders niet geloofd wordt.
Na deze mooie waarneming lopen we verder en mogen we de tuin van de commune in. Ook daar zitten gave vogels. Daarna gaan we naar nog een tuin, dit keer van collega's van Alison. Op een groot stuk grond staat een mooi huis. De vrouw des huizes blijkt een Belgische te zijn.
Ze is hier blijven hangen toen ze voor haar universitaire studie in Brazilie een onderzoek moest doen. De bedoelde 4 maanden zijn inmiddels jaren geworden. Samen met haar man heeft ze 10 jaar geleden 1 hectare grond gekocht. Langzaam hebben ze hun huis gebouwd, wat er nu prachtig, groot en luxe uit ziet.
In hun tuin zit een paartje trogon. Ze hebben een termietennest, dat aan een boom hangt, gekraakt. Ze werken nu aan de holte. Over een paar dagen zullen er wel eieren zijn. Dan komt er ineens een kapucijnaapje langs. Vanuit de bomen gaat hij naar ons zitten kijken. Wow, je zal hier maar wonen.
Het is inmiddels 10:30 en tijd om terug te gaan naar de lodge voor de lunch en de siesta. Met een klein groepje gaan we naar het dorp, op zoek naar souvenirs. We vinden iets leuks, wat uiteraard iets met een ara is.
's middags gaan we opnieuw naar die weg langs het bos. Nu is het ineens druk met vogelaars langs de weg: twitchers die op de cuckoo foto van Oscar zijn afgekomen. Ook leuk, om eens de ontdekker van een mooie soort te zijn.
We zien weer leuke vogels, maar niet zo spectaculair als in de ochtend. Het lukt Alison om nog een manneke naar de weg te lokken: een banded manneke, een mooi rood, klein vogeltje.
Ook nu gaan we het terrein van de commune op. Er staat een boom met een toucan nest.
We gaan staan posten vlak bij het nest in de hoop dat het mannetje straks naar het nest gaat. Het vrouwtje heeft zichzelf ingemetseld, en is afhankelijk van het eten dat het mannetje naar haar brengt.
Alison verteld dat deze soort, de channel-billed toucan, de grootste vijand is van de hyacint ara. Hij gaat de nestholtes van andere vogels in, en haalt de eieren of jongen er uit om op te eten. Hij is ineens niet zo leuk meer.
Wel maken we leuke foto's van hem , maar hij is te nerveus om naar het nest te gaan. Als het al bijna donker is, gaan we naar de auto en naar de lodge. Uiteraard eten we weer bij de italiaan.
Vandaag zijn er door de groep 67 vogelsoorten gezien waarvan wij er 43 op de foto hebben gezet. Hiervan zijn er 17 nieuw voor onze levenslijst.
Klik op een foto voor een groter beeld.
(Google Map van deze dag)
